Toυ Δημήτρη Ζώη
Σε ευχαριστώ συνάδερφε για τα e-mail σου τα οποία λαμβάνω τακτικά.
Με ενδιαφέρον διάβασα και το e-mail που αφορά την «Αυτοαξιολόγηση», ψάχνοντας να βρω κάτι καινούργιο. Προσπάθησα μάλιστα να βρω παρόμοιες «Αυτοαξιολογήσεις» σε άλλες χώρες της Ε.Ε. κι ομολογώ, πως δυσκολεύτηκα να εντοπίσω κάτι που να θυμίζει την ελληνική πρωτοτυπία της «Αυτοαξιολόγησης» του κ.Αρβανιτόπουλου και της ΝΔ του κ. Σαμαρά.
Σε ευχαριστώ συνάδερφε για τα e-mail σου τα οποία λαμβάνω τακτικά.
Με ενδιαφέρον διάβασα και το e-mail που αφορά την «Αυτοαξιολόγηση», ψάχνοντας να βρω κάτι καινούργιο. Προσπάθησα μάλιστα να βρω παρόμοιες «Αυτοαξιολογήσεις» σε άλλες χώρες της Ε.Ε. κι ομολογώ, πως δυσκολεύτηκα να εντοπίσω κάτι που να θυμίζει την ελληνική πρωτοτυπία της «Αυτοαξιολόγησης» του κ.Αρβανιτόπουλου και της ΝΔ του κ. Σαμαρά.
Διάβασα και το άρθρο που έστειλες σε πολλούς συναδέρφους. Δεν είμαι βέβαιος, αν το από 4/2/2007 δημοσιευμένο άρθρο είναι επίκαιρο. Παράλληλα δε θα ήθελα να σχολιάσω την πικρία της αρθρογράφου, μιας Πανεπιστημιακής δασκάλας, που βίωσε μια "αρρωστημένη" κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στο Πάντειο, αλλά και τα «γεγονότα» της Αθήνας στην προαναφερόμενη ημερομηνία.
Νομίζω πως σήμερα αγαπητέ συνάδερφε, ζούμε άλλες καταστάσεις. Διαπιστώσαμε στην "ελληνική ελεγχόμενη Δημοκρατία", πως η ελληνική κοινωνία ισοπεδώθηκε. Ιδιαίτερα οι «ασθενέστεροι» της κοινωνίας μας καλούνται να μαζέψουν «τα συντρίμμια» που δημιούργησαν «οι σωτήρες μας» που μας οδήγησαν σ΄ αυτήν την κατάσταση. Η φτώχεια και η απόγνωση που βιώνουν πολλοί στην κοινωνία μας, ιδιαίτερα στα μέρη καταγωγής μου, τη Θεσπρωτία, είναι απίστευτη και νομίζω πως εμάς τους εκπαιδευτικούς πρέπει να μας αγγίζουν.
Δεν είναι λίγοι που αισθάνθηκαν πως οι μεταρρυθμίσεις, που αναμφίβολα χρειάζονται να γίνουν, χρησιμοποιούνται ώστε να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών μας κι όχι οι ανάγκες της κοινωνίας μας. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις έμοιαζαν όμως με απορρυθμίσεις.
Βλέπουμε το υπέρογκο χρέος-περίπου 340 δις €- θα βαραίνει τα παιδιά και τα εγγόνια μας για χρόνια, στρατιές ανέργων, ανασφάλιστων κι απελπισμένων ανθρώπων να οδηγούνται σε απόγνωση. Βλέπουμε και τους πιο μορφωμένους νέους που είχε ποτέ η Πατρίδα μας να έχουν γυρίσει την πλάτη στην Ελλάδα και να φεύγουν στο Εξωτερικό.
Δε θα ήθελα να σου αναλύσω τις πολιτικές μιας γερμανοκρατούμενης Ευρώπης, γιατί πιστεύω τα πολιτικά και επιχειρηματικά ελίτ της Ελλάδας έχουν τεράστιες ευθύνες κι απέτυχαν, γι΄ αυτό δε θα ασχοληθώ μαζί τους…
Ναι, πρέπει να παραδεχτούμε πως εμπεδώθηκαν νοοτροπίες νοσηρές κι απαράδεκτες. Ναι, ευθύνες έχει και η κοινωνία μας, στο μέγεθος που τις αναλογεί, γιατί δεν αντέδρασε όταν θα έπρεπε. Ευθύνες έχουμε όμως κι εμείς οι εκπαιδευτικοί, που στα πλαίσια της σύμπνοιας «συνδιαμορφώσαμε» μια φραπεδιάδικη κι αδιάφορη νεολαία. Συμβιβαστήκαμε, «συμπορευτήκαμε» με ένα απαράδεκτο «βαλκανικό» σύστημα αξιών.
Σήμερα όμως συνάδερφε ασκούν κριτική στην κοινωνία μας αυτοί που έχουν τεράστιες ευθύνες για όλα αυτά που μας προβληματίζουν, αλλά και για το σημερινό κατάντημα της Πατρίδας μας. Δεν είναι λίγοι τώρα που ασκούν μία ανούσια κι αναποτελεσματική κριτική, χωρίς να παρουσιάζουν πειστικές μα πάνω απ’ όλα ρεαλιστικές κι εφικτές λύσεις που χρειάζεται η κοινωνία μας., σε μια Αριστερά, που παρά τις αδυναμίες της, η ηθική υπεροχή της είναι εμφανέστατη. Ταυτόχρονα, καλλιεργείται ένας επικίνδυνος κοινωνικός αυτοματισμός που αρέσει και στην κοινωνία μας.
Πιστεύω πως το ευαίσθητο κομμάτι των μεταρρυθμίσεων στο χώρο της Παιδείας -κι όχι μόνο- που χρειάζονται να γίνουν, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με δημοκρατικούς τρόπους και κυρίως με έναν πειστικό και δημιουργικό διάλογο των εμπλεκόμενων φορέων, όπως έγινε και σε άλλες χώρες.Μόνο έτσι οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις θα τύχουν τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας της εκπ/κής και επιστημονικής κοινότητας..
Η συντριπτική πλειοψηφία των εκπ/κών, σωστά κατά τη γνώμη μου, απορρίπτει μια υποκριτική «Αυτοαξιολόγηση» και δε θέλει αυτή την Αξιολόγηση που σχεδιάστηκε «στο ποδάρι» από τον πρώην υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο. Η Εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει ανάγκη από μια αξιολόγηση βαθύτατα δημοκρατική, που θα έχει σκοπό τη βελτίωση της δημόσιας Παιδείας και θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας μας.
Νομίζω πως σήμερα αγαπητέ συνάδερφε, ζούμε άλλες καταστάσεις. Διαπιστώσαμε στην "ελληνική ελεγχόμενη Δημοκρατία", πως η ελληνική κοινωνία ισοπεδώθηκε. Ιδιαίτερα οι «ασθενέστεροι» της κοινωνίας μας καλούνται να μαζέψουν «τα συντρίμμια» που δημιούργησαν «οι σωτήρες μας» που μας οδήγησαν σ΄ αυτήν την κατάσταση. Η φτώχεια και η απόγνωση που βιώνουν πολλοί στην κοινωνία μας, ιδιαίτερα στα μέρη καταγωγής μου, τη Θεσπρωτία, είναι απίστευτη και νομίζω πως εμάς τους εκπαιδευτικούς πρέπει να μας αγγίζουν.
Δεν είναι λίγοι που αισθάνθηκαν πως οι μεταρρυθμίσεις, που αναμφίβολα χρειάζονται να γίνουν, χρησιμοποιούνται ώστε να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών μας κι όχι οι ανάγκες της κοινωνίας μας. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις έμοιαζαν όμως με απορρυθμίσεις.
Βλέπουμε το υπέρογκο χρέος-περίπου 340 δις €- θα βαραίνει τα παιδιά και τα εγγόνια μας για χρόνια, στρατιές ανέργων, ανασφάλιστων κι απελπισμένων ανθρώπων να οδηγούνται σε απόγνωση. Βλέπουμε και τους πιο μορφωμένους νέους που είχε ποτέ η Πατρίδα μας να έχουν γυρίσει την πλάτη στην Ελλάδα και να φεύγουν στο Εξωτερικό.
Δε θα ήθελα να σου αναλύσω τις πολιτικές μιας γερμανοκρατούμενης Ευρώπης, γιατί πιστεύω τα πολιτικά και επιχειρηματικά ελίτ της Ελλάδας έχουν τεράστιες ευθύνες κι απέτυχαν, γι΄ αυτό δε θα ασχοληθώ μαζί τους…
Ναι, πρέπει να παραδεχτούμε πως εμπεδώθηκαν νοοτροπίες νοσηρές κι απαράδεκτες. Ναι, ευθύνες έχει και η κοινωνία μας, στο μέγεθος που τις αναλογεί, γιατί δεν αντέδρασε όταν θα έπρεπε. Ευθύνες έχουμε όμως κι εμείς οι εκπαιδευτικοί, που στα πλαίσια της σύμπνοιας «συνδιαμορφώσαμε» μια φραπεδιάδικη κι αδιάφορη νεολαία. Συμβιβαστήκαμε, «συμπορευτήκαμε» με ένα απαράδεκτο «βαλκανικό» σύστημα αξιών.
Σήμερα όμως συνάδερφε ασκούν κριτική στην κοινωνία μας αυτοί που έχουν τεράστιες ευθύνες για όλα αυτά που μας προβληματίζουν, αλλά και για το σημερινό κατάντημα της Πατρίδας μας. Δεν είναι λίγοι τώρα που ασκούν μία ανούσια κι αναποτελεσματική κριτική, χωρίς να παρουσιάζουν πειστικές μα πάνω απ’ όλα ρεαλιστικές κι εφικτές λύσεις που χρειάζεται η κοινωνία μας., σε μια Αριστερά, που παρά τις αδυναμίες της, η ηθική υπεροχή της είναι εμφανέστατη. Ταυτόχρονα, καλλιεργείται ένας επικίνδυνος κοινωνικός αυτοματισμός που αρέσει και στην κοινωνία μας.
Πιστεύω πως το ευαίσθητο κομμάτι των μεταρρυθμίσεων στο χώρο της Παιδείας -κι όχι μόνο- που χρειάζονται να γίνουν, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με δημοκρατικούς τρόπους και κυρίως με έναν πειστικό και δημιουργικό διάλογο των εμπλεκόμενων φορέων, όπως έγινε και σε άλλες χώρες.Μόνο έτσι οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις θα τύχουν τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας της εκπ/κής και επιστημονικής κοινότητας..
Η συντριπτική πλειοψηφία των εκπ/κών, σωστά κατά τη γνώμη μου, απορρίπτει μια υποκριτική «Αυτοαξιολόγηση» και δε θέλει αυτή την Αξιολόγηση που σχεδιάστηκε «στο ποδάρι» από τον πρώην υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο. Η Εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει ανάγκη από μια αξιολόγηση βαθύτατα δημοκρατική, που θα έχει σκοπό τη βελτίωση της δημόσιας Παιδείας και θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας μας.